Schilderen en photoshoppen

Er zijn ondertussen weer wat dagen gepasseerd hier in den Congo, in Congo, ik ben weer iets bruiner, mijn haar is wat langer en besef dat voor ik het weet ik terug in België sta .

Wat heb ik de voorbije twee weken gedaan?

Ik werk elke dag van de week aan de containers.
Voor de vrienden, familie of sympathisanten die niets weten over het doel van de containers, hieronder even een korte uitleg.

Hier in Bankanja Centre, de school van Don Bosco voor straatkinderen, staan twee containers die ze d.m.v. deuren en ramen getransformeerd hebben tot lokaaltjes.
Nu is het hier mijn taak om van die containers leuke werkruimtes te maken waar je je kan uitleven in de wereld van muziek en kunst.
Zo heb ik me de voorbije maand bezig gehouden met de inhoud van die containers te schilderen dat die mooier ogen en gezelliger zijn om in te werken.
Vorige week heb ik met de kinderen een containermuurschildering gemaakt. Ik heb ze allemaal een vierkantje laten schilderen waarop ze een tekening naar keuze hebben getekend. Nu is het zo dat die kinderen niet al te veel discipline hebben en daardoor heel moeilijk kunnen luisteren. Dus het is een hele moeilijke taak te werken met de combinatie kinderen en olieverf.
Ze schilderen hun naam ergens op een muur waar het niet mag. Ik zeg dat dat dus niet mag en dan zegt die persoon in kwestie dat hij dat niet gedaan heeft, ook al staat zijn naam daar in het groot op die muur..
Al bij al ben ik toch blij met het resultaat en komen ze elke dag opnieuw vragen of ze mogen verven en tekenen, dus dat maakt het dan weer allemaal goed.
Vorige week donderdag heb ik met een paar kindjes een wandeling gemaakt en zijn we op zoek gegaan naar afval om daarmee te gaan knutselen. En hier in Lubumbashi is het niet moeilijk om afval te vinden want vuilbakken kennen ze hier niet echt.
Achteraf hebben ze heel leuke gezichtjes gemaakt met zolen van schoenen en potjes e.d. Het was in het begin even moeilijk hen in gang te zetten want die manier van knutselen kennen ze niet maar eens ze ermee weg waren, waren ze niet te stoppen en besmeurd met behangerslijm.

Ook ben ik zelf op de containers tekeningen aan het maken.
Zo zou ik op het einde van mijn verblijf twee leuke containers willen hebben, zowel om naar te kijken als om in te werken.

De volgende weken zal ik de kunstateliers in de namiddag verder zetten en in de voormiddag zitten ze in de klas dus dan werken mijn iPod en ik rustig verder aan mijn schilderwerken.

Deze week heb ik in de namiddag een vorming gegeven rond blogs en photoshop. Elke namiddag van 13u tot 16u30 was ik een “prof”. Ik had 9 leerlingen, mannen en vrouwen vanuit verschillende instituten van Don Bosco, tussen de 30 en de 75 jaar die ik kennis heb laten maken met het creëren van blogs en affiches.
En ik moet zeggen dat dat heel goed is meegevallen en dat ze toch veel hebben bijgeleerd! Nu moet ik nog wel een kleine handleiding maken maar dat wordt hier gedaan met plezier eh.

Ook heb ik er nieuwe vriend bij.
Via een vriend van mijn grote zus Bieke ben ik in contact gekomen met Raphael, een jonge man van 30 jaar die hier een internetbedrijfje heeft. Het is een ongelofelijke vriendelijke man die mij vanaf nu leuke plekjes in de stad leert kennen. Zo zijn we o.a. al eens iets gaan eten bij een griek samen met zijn schoonbroer Deli.

Vorige week zondag ben ik dan ook met Raphael, Barbora een man waarvan ik zijn naam niet maar weet een klein dorpje gaan bezoeken in de brousse. Het was een zeer mooi en tof dagje. 30 km naar daar gereden met de jeep door het oerwoud, een beetje gewandeld in de brandende zon, uitleg gekregen van die man zonder naam, fufu gegeten en een biertje gedronken met op de achtergrond veel te luide muziek, weer gewandeld tussen de ware Afrikanen die hun kleren in de beek aan het wassen waren en water kwamen halen om het achteraf op hun hoofd te transporteren naar waarschijnlijk hun huisje.
Daarna een kleine rondleiding gekregen in het dorpje zelf van de plaatselijke cheffen, de ene was chef van de ene kant van de spoorlijnen en de andere van de andere kant. Toen ik vroeg wanneer er dan een trein passeert wisten ze niet goed wat antwoorden; “parfois..”

Voila, nu weten jullie weer wat meer over het leven van Femke in Congo. Natuurlijk ga ik hier niet alles neerschrijven want dan kan ik niets meer vertellen als ik terugkom.

Tot de volgende

Greeettzzz


(normaal zouden er foto's bij zitten maar om de een of andere reden lukt het mij niet foto's te uploaden..)