25 maart 2009

nilangmeervoorikterugkom

Woooaawwwwaaa,
Het is meer dan twee weken geleden dat ik nog iets heb geschreven!
En hoe langer ik wacht hoe moeilijker het wordt om te weten wat ik moet schrijven omdat je elke dag een beetje meer beleefd en dus niet weet waar ik moet beginnen.

Maar alles wordt hier wel normaler, ik begin me hier meer thuis te voelen al weet ik dat ik over twee weekjes naar mijn echte thuis ga :).
Ik leer de Kongolezen beter en beter kennen, zowel de goede als de slechte kantjes. Op vlak van kunst zijn ze allemaal heel creatief en hebben ze veel talent maar de persoonlijk uiting ervan is maar plattekes. Kunst is niet levensnoodzakelijk dus niet belangrijk.

Er is een nieuwe vrijwilliger aangekomen, Doren, een jongen uit het gentse. Nu zit het hier wel vol met jongelui, wat fijn is natuurlijk!
Zo zijn we zaterdag eens lekker gaan eten in een iets duurder restaurant met verschillende belgen die hier her en der verblijven. Het restaurant is ook nog een restant van in die koloniale tijd waar de blanken zich ook nu nog groeperen. Een gezellige plaats waar weeral allemaal kleine hutjes stonden en de bomen waren versierd met lichtjes.
Achteraf zijn we naar een discotheek gegaan, best wel grappig met van die Kongolese house en liedjes als ‘who let the dogs out’.

Ook ben ik twee weken geleden naar een predot gegaan van Yvonne haar zus (Yvonne is een vrouw die ik via Barbora heb leren kennen en mij elke week een cadeautje komt brengen).
Op die predot werden de twee families van verloofden aan elkaar voorgesteld. En daar wordt ook beslist door de families of ze al dan niet zullen trouwen en wanneer. Zo zie je weeral hoe verschillend dat de wereld kan zijn. Ik zie dat in België nog niet vlug gebeuren, wij beslissen toch zelf wel of we zullen trouwen of niet? :)


foto van predot. Alle zussen (en ik als grap omdat ik blank ben) moesten met valiezen en zakken doen alsof ze op huwelijksreis gingen.

Vorige week woensdag ben ik met Yvon en Carlos (van magone) een bezoekje gaan brengen aan de academie van schone kunsten. Het gebouw staat daar op instorten, overal hangt schimmel aan de muur en er drupt water van het plafond. Maar wat er van kunst in staat is zeer mooi. Maar die kunst wordt zoals eerder vermeld maar door een heel klein percentage van de mensen hier gewaardeerd.
Daarna zijn we naar het museum gegaan, die in samenwerking met het museum van Tervuren. Dat was zeker ook de moeite en iets waar ze hier heel trots op mogen zijn.
En als laatste zijn we in de zoo gepasseerd die bestaat uit een groot gebied met niet al te veel beesten waardoor ze daar best wel gelukkig zijn.


Zie hier de rechtsboven de schimmels op de muren en vanbinnen mooie keramiek.



De laatste twee weken dat ik hier ben hou ik mij nog volop bezig met die containers dat ik met een mooi afgesloten project mijn reis kan eindigen. Ze hebben nu al een mooi kleurtje en de tafels en banken staan op hun plaats. Nu zijn de de buitenkant aan het bekladderen en vanbinnen ook een stad aan het schilderen. Morgen gaan we ook een hele muur met magazines en krantenpapier behangen.

Dus er is nog veel werk waardoor ik jullie nu ga laten en er stillekes in ga vliegen.

Dag lieve mensjes en tot gauw!!



xxx


nog wat fototjes:



De chef van dat dorpje in de brousse met een geweldig mooie klerencombinatie aan.


De kinderen braaf een huis aan het tekenen.


Kleertjes wassen in de beek.

6 maart 2009

Schilderen en photoshoppen

Er zijn ondertussen weer wat dagen gepasseerd hier in den Congo, in Congo, ik ben weer iets bruiner, mijn haar is wat langer en besef dat voor ik het weet ik terug in België sta .

Wat heb ik de voorbije twee weken gedaan?

Ik werk elke dag van de week aan de containers.
Voor de vrienden, familie of sympathisanten die niets weten over het doel van de containers, hieronder even een korte uitleg.

Hier in Bankanja Centre, de school van Don Bosco voor straatkinderen, staan twee containers die ze d.m.v. deuren en ramen getransformeerd hebben tot lokaaltjes.
Nu is het hier mijn taak om van die containers leuke werkruimtes te maken waar je je kan uitleven in de wereld van muziek en kunst.
Zo heb ik me de voorbije maand bezig gehouden met de inhoud van die containers te schilderen dat die mooier ogen en gezelliger zijn om in te werken.
Vorige week heb ik met de kinderen een containermuurschildering gemaakt. Ik heb ze allemaal een vierkantje laten schilderen waarop ze een tekening naar keuze hebben getekend. Nu is het zo dat die kinderen niet al te veel discipline hebben en daardoor heel moeilijk kunnen luisteren. Dus het is een hele moeilijke taak te werken met de combinatie kinderen en olieverf.
Ze schilderen hun naam ergens op een muur waar het niet mag. Ik zeg dat dat dus niet mag en dan zegt die persoon in kwestie dat hij dat niet gedaan heeft, ook al staat zijn naam daar in het groot op die muur..
Al bij al ben ik toch blij met het resultaat en komen ze elke dag opnieuw vragen of ze mogen verven en tekenen, dus dat maakt het dan weer allemaal goed.
Vorige week donderdag heb ik met een paar kindjes een wandeling gemaakt en zijn we op zoek gegaan naar afval om daarmee te gaan knutselen. En hier in Lubumbashi is het niet moeilijk om afval te vinden want vuilbakken kennen ze hier niet echt.
Achteraf hebben ze heel leuke gezichtjes gemaakt met zolen van schoenen en potjes e.d. Het was in het begin even moeilijk hen in gang te zetten want die manier van knutselen kennen ze niet maar eens ze ermee weg waren, waren ze niet te stoppen en besmeurd met behangerslijm.

Ook ben ik zelf op de containers tekeningen aan het maken.
Zo zou ik op het einde van mijn verblijf twee leuke containers willen hebben, zowel om naar te kijken als om in te werken.

De volgende weken zal ik de kunstateliers in de namiddag verder zetten en in de voormiddag zitten ze in de klas dus dan werken mijn iPod en ik rustig verder aan mijn schilderwerken.

Deze week heb ik in de namiddag een vorming gegeven rond blogs en photoshop. Elke namiddag van 13u tot 16u30 was ik een “prof”. Ik had 9 leerlingen, mannen en vrouwen vanuit verschillende instituten van Don Bosco, tussen de 30 en de 75 jaar die ik kennis heb laten maken met het creëren van blogs en affiches.
En ik moet zeggen dat dat heel goed is meegevallen en dat ze toch veel hebben bijgeleerd! Nu moet ik nog wel een kleine handleiding maken maar dat wordt hier gedaan met plezier eh.

Ook heb ik er nieuwe vriend bij.
Via een vriend van mijn grote zus Bieke ben ik in contact gekomen met Raphael, een jonge man van 30 jaar die hier een internetbedrijfje heeft. Het is een ongelofelijke vriendelijke man die mij vanaf nu leuke plekjes in de stad leert kennen. Zo zijn we o.a. al eens iets gaan eten bij een griek samen met zijn schoonbroer Deli.

Vorige week zondag ben ik dan ook met Raphael, Barbora een man waarvan ik zijn naam niet maar weet een klein dorpje gaan bezoeken in de brousse. Het was een zeer mooi en tof dagje. 30 km naar daar gereden met de jeep door het oerwoud, een beetje gewandeld in de brandende zon, uitleg gekregen van die man zonder naam, fufu gegeten en een biertje gedronken met op de achtergrond veel te luide muziek, weer gewandeld tussen de ware Afrikanen die hun kleren in de beek aan het wassen waren en water kwamen halen om het achteraf op hun hoofd te transporteren naar waarschijnlijk hun huisje.
Daarna een kleine rondleiding gekregen in het dorpje zelf van de plaatselijke cheffen, de ene was chef van de ene kant van de spoorlijnen en de andere van de andere kant. Toen ik vroeg wanneer er dan een trein passeert wisten ze niet goed wat antwoorden; “parfois..”

Voila, nu weten jullie weer wat meer over het leven van Femke in Congo. Natuurlijk ga ik hier niet alles neerschrijven want dan kan ik niets meer vertellen als ik terugkom.

Tot de volgende

Greeettzzz


(normaal zouden er foto's bij zitten maar om de een of andere reden lukt het mij niet foto's te uploaden..)

20 februari 2009

Nu werd het toch wel tijd dat ik weer een klein verslagje schrijf want het is ondertussen al meer dan twee weken geleden. Dit heeft ook grotendeels te maken met het internet dat kapot is en maar niet wordt gemaakt.

Ook ben ik een paar dagen niet 'thuis' geweest. Vorige week heb ik namelijk met Pieter, Wouter, Karlien, Tom, Cezar en Barbora een tripje in de omstreken gemaakt. De maandag en dinsdag zijn we met een jeep, die Cezar gratis heeft kunnen bemachtigen, naar Bunkeya gereden. We kregen er zelfs een chauffeur bij, de Willy.
Vijf à zes uur lang zaten we daar als sardines in een jeep, terwijl we keken naar de prachtige omgeving van de brousse die bestaat uit voornamelijk bomen en mensen die een jeep zien aankomen en de brousse letterlijk inspringen of gewoon zich in een grote plas water laten vallen. Ook zijn we een keer of tien tegengehouden geweest door de politie om zeer loze redenen om toch op één of andere manier geld te kunnen vastkrijgen. Zo moest Willy laten zien dat de sproeiers van zijn ruitenwissers het deden want als die het niet deden..

Bunkeya is een dorpje zo een 120 kilometer van Lubumbashi helemaal verscholen in de brousse. Als we daar rondliepen had ik het gevoel dat ik op een vakantieoord was beland, zoals center parks, waar je allemaal wegjes en hutjes hebt. Maar dan veel echter en mooier! We hebben daar dan een rondleiding gekregen in de koninklijke tuinen en de graftombes van de voormalige grote cheffen van Katanga.Die koninklijke tuinen bestaan voornamelijk uit een klein grasveldje met symbolisch gemaakte hutjes erin en heel veel geiten en hun uitwerpselen. Ondertussen hebben we dan ook een klein geitje zien geboren worden.
Aan die graven werd ons een historisch verhaal verteld over Leopold II die hun het leven zuur heeft gemaakt en over de vergaderingen van Kapitein Budson op een grote berg die we dan ook hebben beklommen met als resultaat een prachtig uitzicht over het hele dorp. Ondertussen was iedereen aan het eten van een stok suikerriet. Wel een vrij grappig zicht, foto's komen later.

We hebben daar in een heel mooi oud (toch wel ietswat vervallen) klooster geslapen waar om kwart na 5 een klok vanuit de toren begon te luidden, maar niet één keer, nee nee, 50 keer ofzo. Allesinds een hele goeie wekker.

De woensdag, donderdag en vrijdag zijn we met een openbare bus naar Kolwezi gereden. Een mijnstad zo'n 350 kilometer van hier. Daar hebben we dan logischerwijs een mijn bezocht maar we mochten niet in de mijn omdat er Amerikaanse investeurs kwamen onderhandelen. Maar de buitenkant was zeker al de moeite waard.
Die hele stad en mijn heeft zijn glorie verloren en is nu een post-koloniaal stadje geworden waar de mensen letterlijk kamperen in grote vervallen villa's die vroeger o.a. van onze landgenoten behoorden. We zijn daar bij de oom van Cezar blijven slapen in een huis met een knalroze keuken.
Die oom van Cezar was een ongelofelijke karikaturale man, hij heet Pierre en zijn vrouw Pierrette en hij zei altijd hetzelfde zinnetje; "aaaah, ça c'est une bonne chose".
Ook zijn we een meer gaan bezoeken dicht bij Kolwezi, met een jeep van Pierre en Pierrette waarvan het stuur nogal naar links afweek en dat gaf niet echt een veilig gevoel. Zo hebben een slang doodgereden die een kikker aan het opeten was waardoor die slang en die kikker aan elkaar vasthingen, niet echt smakelijk om te zien.
Het meer was heel gezellig, we hebben een kleine picknick gehouden en een beetje gewandeld aan het meer. Daar waren vissers hun netten aan het boven halen met allemaal hele kleine visjes die ze dan waarschijnlijk onmiddelijk als avondmaal opaten. Heel mooi om te zien.

De weg terug van Kolwezi naar Lubumbashi met de bus was minder als de weg heen. Naast mij in het gangtje zaten nog mensen om zoveel mogelijk volk in de bus te laten. En naast mij zat een vrouw met een kindje en dat kindje lag praktisch op mijn schoot, ondertussen kreeg die dan borstvoeding en werd ik bekogeld door pelletjes van pindanootjes.

Die week weg was heel fijn en ook interessant om een beter zicht te krijgen over het leven hier en hoeveel littekens de kolonisatie heeft nagelaten.

Deze week heb ik mij dan weer toegespitst op het leven hier in Bakanja Centre.
Het is fijn te werken met die kindjes hier, je krijg er enorm veel van terug. Ze hebben allemaal een moeilijke geschiedenis maar proberen er toch het beste van te maken. Bij de ene gaat dat al makkelijker dan bij de andere.
Het belangrijkste is dat je je er zelf niet te veel bij betrekt en er het beste probeert uit te halen en veel te leren. Het is anders werken dan met kindjes in België. Vanaf volgende week kan ik hopelijk starten met de lessen.

De containers zelf schieten al wat op,ze beginnen stilaan kleur te krijgen, voornamelijk groen.

Voor de rest heb ik ook twee fransmannen en een italiaan ontmoet die hier ook vrijwilligerswerk doen. Daarmee ben ik dan maandagavond iets gaan drinken want er was er eentje jarig.
Ook heb ik afscheid genomen van die belgenvrienden, want zij zijn vrijdag begonnen aan hun doorreis door Zambië tot Zanzibar. Donderdag ben ik dan nog met hen een mijn hier in Lubumbashi gaan bezoeken. En deze keer in de mijn zelf.

Voor de rest ga ik af en toe iets drinken met Barbora. Plan ik dingen met mensen die toch wel geregelt niet doorgaan omdat ze niet komen opdagen of twee uur te laat komen. Ook zijn hier veel feesten zoals voor valentijn en verjaardagen enzo.

Maar goed, hopelijk gaat mijn afspraak voor vandaag door. Ik ga normaal met Barbora bij een gezin gaan eten en erna naar het theater. Ik ben benieuwd!

X

5 februari 2009



Een familie die hier om de hoek woont en die ik ook geregelt eens dag ga zeggen.


De weg tussen Bakanja Centre en Magone (school voor contructie e.d.)