Nu denk ik dat het eigenlijk Jambo is i.p.v Djambo, maar je spreekt het uit als djambo, dus bij deze is dat rechtgezet.

We zijn nu vier dagen later en ik heb al veel meegemaakt, zeer fijne maar ook zeer onaangename dingen. We zullen met het minder fijn gedeelte beginnen want het is leuker om mijn schrijfsel af te sluiten met een leuker gevoel.
De laatste twee dagen heb ik een strijd gevoerd tegen een bacterie die hier in Congo zeer alledaags is. Elke Europeaan dat naar hier komt moet die strijd doorstaan. Mijn lichaam heeft zich moeten aanpassen aan het Afrikaanse klimaat en ik kan u verzekeren, dat doet pijn! Maar normaal zou ik over een paar dagen weer de oude femke zijn in een Afrikaans lichaam dan. Wat zou dat geven als ik terug naar Belgie kom?
Ook heb ik het nu erg moeilijk omdat het op dit moment de begrafenis is van de Ce (cedric) in Leuven en ik er niet bij kan zijn om samen met mijn vrienden afscheid van hem te nemen. Ook heb ik de kindjes hier over Cedric verteld. Alle kindjes willen hier engels leren om rapper te worden en kheb dan verteld dat ik een vriend had dat een hele goeie blanke rapper was.. 'zoals eminem?'

Als ik niet ziek ben doe ik veel leukere dingen dan in mijn bed liggen. De woensdag ben ik naar 'le Kenia' gegaan. De plaatelijke markt, een beetje te vergelijken met het Schaarbeek van Lubumbashi. Ik wou slippers hebben maar stiekem wou ik ook die markt zelf zien en beleven. Daarom kreeg ik twee bodyguards met mij mee, 'Figo en Jimmy', jongens van ongeveer 16 jaar die les volgen in Bacanja Centre. Zij lootsten mij langs allemaal kleine wegjes, met geconstueerde bruggetjes of geen bruggetjes dat je vrij goed moet oppassen dat je niet in de goot valt. En dat allemaal op een heel traag tempo, toen besefte ik hoe snel wij in Belgie allemaal stappen.
Eens daar op de markt mocht ik mijn slippers gaan zoeken in allemaal 'hopen' schoenen. We hebben er lang over gedaan om de tweede slipper te vinden.
Achteraf zijn we dan gepasseerd bij mamaFilo (ofzo), een vrouw die dansles geeft aan de plaatselijke jeugd. Daar zijn we dan een half uurtje blijven zitten en moest ik a.o. water uit de grond halen.

Die avond heb ik de kinderen voor het eerst horen zingen. Ik ben onmiddelijk gaan kijken en het duurde niet lang voor ik tussen die bende zat, allemaal aan het opgaan in de muziek met begeleiding van twee jembe's. Die hebben ongeloofelijk veel gevoel voor ritme en muziek. Ik kreeg er kriebels van. Op het einde stonden ze allemaal recht en begonnen ze te dansen. Ik was dan de enige dat nog zat en dat werd duidelijk niet geaccepteerd en dan moest ik tussen al die jongens gaan dansen, amai..
Ondertussen heb ik ze al vaker horen zingen en ken ik al een paar liedjes.

Mijn container-project zal ergens volgende week beginnen, omdat ik me nog rustig moet aanpassen aan het congolese leven hier in Lubumbashi en omdat het hier allemaal heel traag gaat.

Nu ga ik eten want dat heb ik de voorbije dagen ook moeten missen en als ge mij kent is dat toch een beetje een ramp voor mij!

dikke kus en tot blogs x

ps: mijn frans gaat er op vooruit!