Er zijn ondertussen weer een 5tal dagen gepasseerd, al lijkt het niet zo. Ik begin stilaan gewoon te worden aan het Congolese leven dat bestaat uit vooral geen stress en alles op het gemak doen. Ook leer ik elke dag meer mensen kennen die mij dan telkens weer begroeten en heel luid Feeeeeeennkkee roepen. Ik sta hier meestal om kwart voor zeven op, twee uur later dan de meesten hier en drie uur vroeger dan ik normaal doe. De dag begint en eindigt hier vroeger, wanneer het licht wordt staat iedereen op en als het donker is, wordt er niet veel meer gedaan.

Vandaag heb ik mijn eerste laag verf gezet in een van de containers. Die verf ben ik twee dagen geleden gaan kopen in het cetrum samen met verschillende soorten verfborstels. Ook heb ik zelf uitgetekende tafels, banken en kasten besteld in de schrijnwerkerij van cite des jeunes. Ja, hier heb je geen ikea waar je snel een paar tafels kan gaan kopen.
Veel kan ik hierover verder nog niet vertellen, buiten dat ik al een paar leuke schetsen heb gemaakt maar eerst moet ik aan de basis van die containers werken en dat neemt natuurlijk ook veel tijd in beslag.

Voor de rest heb ik wel al andere dingen gedaan zoals de tuinen van cite des jeunes bezocht, met Barborra naar 't stad gegaan om daar een affiche voor de voetbal te maken op photoshop in een universiteit. En daar was zelfs een Mac.
Daarna zijn we mijn Belgische vrienden Pieter enco. van Leefdaal gaan bezoeken die hier toevallig ook in Lubumbashi zitten. Zij zijn artisanale sjaaltjes voor de chiro aan het maken. Daar zal ik de komende weker zeker nog mee afspreken, kwestie van mijn nederlands te onderhouden.
Achteraf heb ik voor de eerste keer een taxibusje genomen met Barborra. Daarin wordt iedereen tegen elkaar geplet en door elkaar geschut met op de achtergrond een leuk muziekje. En ik kwam eruit als een doorweekte vot. Maar het heeft zeker iets en zal het waarschijnlijk wel vaker moeten nemen!

Ook heb ik al een paar families leren kennen die hier in de buurt wonen. Het zijn meisjes van misschien wel mijn leeftijd of jonger die vijf kinderen hebben. En zo zaten er dan eens 15 kinderen rond mij, zeer verbaast te kijken omdat ik blank ben. "muzungu!" (dat betekent blanke) en dan beginnen ze allemaal hard te lachen en springen en zo bleef dat toch wel een half uurtje doorgaan.

De kinderen hier in bakanja leer ik elke dag beter en beter kennen. Ik moet toegeven dat het niet altijd even gemakkelijk is maar ik leer elke dag bij.

Goed, nu ga ik even een toertje maken met Omar en achteraf verderwerken in de containers.
Zaterdag is het hier groot feest omdat Don Bosco hier 100 jaar bestaat. Don Bosco is hier DE MAN. Een van de eerste dagen toonde ze een prentje van hem aan mij en vroeger wie het was. Ik zei dat ik het niet wist en dat konden ze niet begrijpen dat ik Don Bosco niet kende.. nu ken ik hem natuurlijk al door en door!

Tot schrijfs